Een half jaar geleden al dat ik mijn laatste blog schreef. Oeps, time flies… Nu pas weer de rust en behoefte om verslag te doen van mijn zoeken. Inmiddels ben ik alweer een aantal maanden geland in Brummen, op een onwaarschijnlijk mooi landgoed, de Michaelshoeve. Een terrein wat nu door vastgoedbeschermers wordt bewoond, nadat de antroposofische zorginstelling die hier zat failliet raakte. Ik woon in een grote open ruimte, kijk op een woest grasveld met heuvel (ooit ijskelder) en een grote eikenboom. Heb vorige week het gras gemaaid voor mijn raam en een piepklein kruidentuintje gemaakt. Van her en der plantjes en haagjes gekregen.

Het wonen in een buitengebied als dit bevalt me heel goed. Wanneer ik nu weer in Amsterdam terug ben komt de drukte sterk binnen. Zo snel als dat gaat, twee jaar geleden zei ik tegen een (oud) collega – die net in Amsterdam kwam werken en het druk vond – dat het niet zoveel voorstelde, dat ze niets gewend was…..

 

 

In Brummen werk ik twee ochtenden per week als vrijwilliger op een biologisch dynamische boerderij, de Meander. Op drie minuten fietsen hier vandaan. Een hele fijne plek, prachtige tuin,  gerund door een mooi stel mensen. Ik vind het heerlijk daar mijn bijdrage te leveren. Twee ochtenden heel vroeg beginnen, met mijn handen in de grond, het buiten werken, mijn energie en spieren gebruiken (oef wat voelde ik me de eerste weken stijf….). Ik hou van hun manier van werken, eerlijk, hard en met heel veel hart voor de zaak en voor alle mensen die daar hun bijdrage leveren. In ruil voor mijn inspanning geniet ik van de smaak van hun (h)eerlijke producten.

Hoewel ik regelmatig op Funda te vinden ben en de omgeving af struin staat mijn eigen zoektocht toch wat stil. Ik heb enorm sterk de behoefte om stil te worden, naar binnen te gaan. Voor een doener als ik een hele kunst kan ik je zeggen. Gelukkig heb ik fijne vrienden om me heen. Zo kreeg ik ‘de kunst van het nietsdoen’ te leen en gaf een andere vriendin mij een waanzinnig grote hangmat, die me direct in een ‘let go’ sfeer brengt en waarin ik geniet van de voorbijtrekkende wolken, de boomtop dichtbij.

Het is een ontspannen, spannende tijd. Mijn innerlijke criticus is het er helemaal niet mee eens, met mijn time-out. Vind me een lapzwans, vind dat ik volkomen misplaatst al het leven van een pensionado leef, vind dat ik laf ben en de volgende stap uit de weg te ga. Enfin, weinig support van die kant te verwachten…. Tegelijkertijd heb ik geleerd te luisteren naar een andere liefdevollere stem in mij. Die me zegt dat ik mag vertrouwen, mijn eigen tempo mag volgen. En tja, de tijd zal het leren…..

 

Mijn droom leeft nog steeds in mij, geloof dat ze gewoon wat meer tijd nodig heeft om te rijpen. Het wordt steeds belangrijker een manier te vinden waarin werken en leven dicht bij elkaar komen, waarin deze samen kunnen vallen.
Ik heb nog steeds veel zin om ergens een plek te vinden, deze op te knappen. Een Osho plek te creëren. Waar ik anderen kan uitnodigen om te ontspannen in zichzelf. Contact te maken met hun creatieve en energieke zelf. Te delen wat ik geleerd heb in de afgelopen jaren.

Ondertussen geniet ik van de oerkomkommers van de Meander, die volop worden geoogst nu. Deze komkommers zijn wat wilder dan de gewone, hebben stekels in hun schil en een grotere zaadlijst in de kern. Heerlijk van smaak, echt de moeite waard om te proberen.