Onderweg naar het buiten spelen, ben ik me op dit moment helemaal naar binnen aan het richten.
In India, in Oshodham, assisteer ik in drie weken durende meditatie ‘the mystic rose’.
Een week lang drie uur lachen, een week lang drie uur huilen, een week lang drie uur stil zijn. Gecombineerd met andere actieve meditaties. Met honderd deelnemers vanuit verschillende landen.
Inmiddels de tweede week achter de rug, het huilen. Het is indrukwekkend om tegenover honderd mensen te zitten die allemaal op zoek zijn naar hun tranen. Wat me raakt is de kwetsbaarheid het pure dat zichtbaar wordt. Wat is schokkend vind is dat vrijwel iedereen zich al huilend klein maakt of het liefste verstopt. Ongeacht land van afkomst. Misschien nog wel duidelijker zichtbaar bij vrouwen. Wat me raakt is het onvermogen van veel mannen om bij hun tranen te komen. Het punt waarop iemand breekt en de tranen door komen, soms vanuit een enorme diepte.
Wat raakt is dat er weinig nodig is om iemand uit te nodigen zijn tranen te laten stromen. Een hand op de rug, iemand die bij je is, liefdevolle aandacht, aaien over het hoofd.
Het is prachtig te voelen en te zien wat het effect is van huilen. Ogen worden zoveel sprekender, zien zoveel meer. Er ontstaat een verstilling die bij iedereen zichtbaar, voelbaar is. Er ontstaat verbinding.
Al ben ik hier ver weg van alle wereldnieuws, wat zou de wereld anders zijn als we tranen meer kunnen toelaten in ons bestaan.
Ter inspiratie kreeg ik van een vriend bijgaand artikel.
De ‘mystic rose’ is een drie weken durend transformerend meditatie proces, dat drie uur per dag duurt. Tijdens de eerste week lacht iedereen, zonder reden. Dit maakt dat blokkades naar innerlijke spontaniteit en vrolijkheid verdwijnen. De tweede week is toegewijd aan huilen, aan alle tranen van verdriet, pijn of vreugde te uiten. De derde week is voor stil zitten, toeschouwer zijn en mediteren.
De Mystic rose wordt hier gefaciliteerd door Ma Dharm Jyoti. Ik assisteer haar en besteed hierbij aandacht aan lichaamsbewustzijn en ademhalen. Daarnaast geef ik hier dagelijks individuele rebalancing sessies, ter ondersteuning van het transformatie proces.
..hoe mooi is het om erbij te mogen zijn als er zich emotie aandient.. er bijna deelgenoot van te zijn.. en toch ook eigenlijk weer helemaal niet. Ik herken het klein worden en zo proberen het kindsdeel (de ouderlijke bescherming) weer op te roepen.. maar ook de verlegenheid in het gezien worden van een zo kwetsbare vorm van menszijn..