Levende
lijnen….

ze lijmen
lachen,
leed en
liefde,
tot een
eigen
lied

Rond 2008 toen ik nog in Amsterdam woonde begon ik met dichten. Tot nu toe heb ik daar niets mee gedaan. De levende lijnen schreef ik in die tijd. De schetsen zijn van deze zomer.

Rond mijn 18e jaar werkte ik als verpleeghulp in een verpleeghuis in Den Haag. Een Indische dame gaf me het advies niet zoveel gekke bekken te trekken, daar zou ik rimpels van krijgen. Soms moet ik wennen aan de lijnen in mijn gezicht en mijn hele grijze haar. Over het algemeen vind rimpels mooi; zowel bij anderen als bij mezelf. Met name de rimpels rond mijn mondhoeken en mijn wangen vind ik eigenlijk prachtig. Aslof er veertjes zijn neergestreken….. Die lijnen maken dat ik zacht kan kijken en doen me glimlachen. Inwendig blijf ik me jong voelen, de ziel is leeftijdloos.

Afgelopen zomer heb ik elke dag een of meerdere tekeningen gemaakt. Veel zelfportretten. Wat ik erg leuk vind is om het potlood ergens neer te zetten en mijn hand de vrijheid te geven wat ze wil maken. Vaak in een lijn en soms een beetje smokkelend worden het er toch twee of meer….